Γενιά μου

Ήρθε η ώρα,

να δεις  τον εαυτό σου

απέναντι στη φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Είναι τα χρόνια που τα όνειρα σε προσγειώνουν

υπό απειλή ξυπνάς και σου φωνάζουν

«μύρισε  την αστραπιαία μυρωδιά των ανθών

πέρνα μέσα από τα φύλλα

αναδύσου μέσα από τα τριαντάφυλλα

κοιτά το σκύλο κατάματα».

Τώρα άνεργη στην αυγή των γκρίζων κροτάφων

χάραξε την ιστορία της περιπλάνησης.

Γενιά μου,

Εκεί είναι ο νέος κόσμος κρεμαστός στο κενό

με χιλιάδες όμορφες μορφές.

Με μετανάστες ντυμένους  γιασεμιά

που γεμίζουν  τις τσέπες τους με στίχους,

σπάνε σε χίλια κομμάτια,

ενώνονται με τα δέντρα και τα άστρα.

Γεννήθηκες ελεύθερο ασκέρι

με αέρα φωτιά από τα σωθικά της πόλης.

Τα μάτια σου γεμάτα δάκρυα τρένα

με αισθήματα να ρέουν λάβες από τη δύναμη της καύλας.

Μάχες μέσα από το ηλεκτρικό ρεύμα του εγώ

με τη πραγματικότητα.

Δειπνοσοφιστές με κατεύθυνση στο διασπασμένο.

Είναι η γεύση μας η νοστιμιά του Σύμπαντος;

Γενιά μου,

δεν υπάρχει θέμα, δεν υπάρχει κέντρο.

Άδειο ποτήρι το αύριο.

Λαμπερό, φωτεινό.

Από εκεί που άρχισε η ζωή,

το Είναι ζωσμένο με δυναμίτη.

Οι κόσμοι σε αλλεπάλληλες εκρήξεις ελεγχόμενες

αυθόρμητες, ακατάστατες.

Όταν γνωρίσεις το ζεστό

θα προσπαθήσεις να ξαναγνωρίσεις τότε τον κόσμο.

Ολόκληρο, με το αίμα στις φλέβες

να τρέχει στην ίδια τροχιά

με τους κομήτες, τα αστρικά νέφη,

την ολοκληρωμένη σκοτεινή υλη.

Μέσα από την Πανσπερμία

σου μιλώ,

από τα υπόγεια του γαλάζιου ουρανού.

Είμαι η λύτρωση μου μέσα στις μάζες της ανατροπής,

απογυμνωμένος από αισθήσεις

απολαμβάνω τον αίθριο χώρο της ύπαρξης,

μαζί με παθιασμένους ανθρώπους

 που τους βαραίνουνε οι λέξεις.

Περιγραφές της σκιάς τα ποιήματα σου

περιφερόμενα

στο ουσιώδες τίποτα

νηφάλια  εξτρεμιστικά, απεικονίζουν

τον ωκεανό  μέσα μας.

Η ιστορία γράφεται  με επίθεση

από την γενιά

που δεν έγινε ποτέ γενιά.